Bij baby’s van rond een jaar kun je al meten of ze veilig gehecht zijn of niet. Een onveilige hechting kan veroorzaakt worden door bijvoorbeeld ziekte (moeder of kind), druggebruik, huiselijk geweld en dergelijke. Als je moeder en kind met een onderzoeksassistent in een kamer met speelgoed zet, en de moeder gaat na een tijdje eventjes de kamer uit, dan zal het angstig gehechte kind in paniek raken en na terugkomst wisselvallig reageren door moeder te begroeten, weg te duwen, te lachen en te huilen. Bij het vermijdend gehechte kind merk je niets (hij speelt gewoon door), maar lichamelijk is een verhoogde hartslag en cortisolgehalte te meten. Het veilig gehechte kind raakt in paniek als moeder de kamer uit gaat, kalmeert gelijk zodra ze terugkomt (hij reageert blij) en gaat weer verder met spelen.
Drie hele duidelijk te onderscheiden reacties die ook bepalen hoe deze kinderen omgaan met leeftijdsgenootjes op de basisschool, in de puberteit en met hun partner als volwassene.
Er komen steeds meer singles bij. Uit onderzoek blijkt dat 80% een relatie wil. Er zijn genoeg mogelijkheden, maar speed-daten, online datingbureaus, datingsites en dating-apps voor de telefoon werken niet. Hoe is dat mogelijk? We stellen steeds meer eisen aan onszelf en elkaar. Hoge verwachtingen leiden tot teleurstelling. In jezelf en de ander. Het gevolg is een lage eigenwaarde en/of een onveilige hechting. Dit geldt voor de hele westerse wereld. In deze serie blogs vertel ik over de invloed van de persoonlijke hechtingsstijl op het liefdesleven en hoe je dit (positief) kunt beïnvloeden. Aan deze blog ligt langdurig, wereldwijd onderzoek ten grondslag. Voor meer informatie en onderbouwing verwijs ik onderaan dit blog naar een wetenschappelijk artikel. In deze blog bespreek ik het thema afhankelijkheid.
Een heel leuk onderzoek in dit kader is dat van Dr. James Coan (Universiteit Virginia) onder vrouwen met een (naar hun eigen oordeel) gelukkig huwelijk. Deze groep getrouwde vrouwen kreeg voor dit onderzoek een milde elektrische schok toegediend. Ongevaarlijk, maar onaangenaam. Het stressniveau dat dit opleverde was meetbaar door het oplichten van de hypothalamus bij een MRI scan van de hersenen. De tweede groep getrouwde vrouwen kreeg ook deze schok, maar nu hield een onderzoeksassistent hun hand vast. De hypothalamus bleek minder heftig te reageren. De derde groep getrouwde vrouwen hielden de hand van hun echtgenoot vast. Nu was er nauwelijks een stressreactie meetbaar bij de hypothalamus. Dit is slechts een van de vele onderzoeken die aantonen dat een goede relatie je helpt de stress van het leven van alledag te hanteren.
Relaties van veilig gehechte mensen blijken het meest duurzaam. Veilig gehechte mensen (ongeacht of hun partners ook veilig gehecht zijn of niet) ervaren meer huwelijkstevredenheid. Het zit dus echt voor een groot deel in jezelf. Er is een verband tussen eigenwaarde en hechting, maar ook tussen hechting en de capaciteit tot liefhebben. Een goede relatie is geen vanzelfsprekendheid. Integendeel, een goede relatie is niet zo gemakkelijk te realiseren. Niet voor niets zijn er talloze scheidingen en ongewenst alleenstaanden. Een onveilige hechting, opgelopen in de jeugd of later bij het opgroeien, blijkt daar voor een groot deel verantwoordelijk voor te zijn. Versterkt doordat in de media onafhankelijkheid wordt gepromoot. Alsof individualiteit het mooiste is. Terwijl onze biologische en psychologische realiteit is, dat we elkaar nodig hebben. Een flinke uitdaging waar we als maatschappij voor staan: meer sociale en emotionele betrokkenheid, verbinding en wederzijdse afhankelijkheid.
In mijn blog van volgende maand zal ik ingaan op het effect van een onveilige hechting op het verloop van een eerste kennismaking. En hoe je, als je onveilig gehecht bent, juist niet op je eerste gevoel af moet gaan.
Voor meer informatie verwijs ik graag naar het artikel: Attachment Style as a Predictor of Adult Romantic Relationships. (Feeny e.a. 1990).